|
06.12.2005 Nesrin Özyaycı - netyorum.com / Sayı: 165
OLYMPOS’TA İKİ MÜLTECİ
Bahar, Arap atı gibi tahakküm kurmuştu doğanın üzerine. Çimenler kükremiş; güller
tomurcuklanmış... Serçeler yuvalarından dışarı uçup, yemyeşil ağaçların başında
şakıyarak gülüşmekte. Bir badem ağacı, kahverengiliğini bozmuş, gelin başı gibi
açmış. Baharı kucaklamış. Sessizlik senfonisi. Zihnimde uzun yürüyüşlere çıkmıştım,
başımı alıp da. Uzun emprime bahar çiçeği bol eteğim rüzgarda savrula savrula
yola koyulmuştum. Yemyeşil çimenlerin üzerinde açan papatya, gelincik, sarı mineli
çiçekleri eğilip toplamaya başlamıştım. Beyaz, üzeri işli bluzumla. Alıçtan,
firuze kolye boynumda. Saçlarım örgü örgü. Oyalı bir yazma başımda. Seke seke
geziniyordum Olympos’un eteklerinde. Bu bahar kimseler yoktu buralarda. Herkes savaşta.
Birbirini öldürmekte. Olympos yalnız. Ben de yalnızdım. Duygularımı bahara açtırmıştım.
Cömertlik ve yalınlıktan öte bir şey yoktu bu dağda. Savaştan kaçıp buraya sığınmıştım.
Hayret kimseler yoktu. Olympos boşalalı asırlar olmuştu. Koşuşmuştu insanlar kokuşmuş
teknolojinin kucağına. Bir ben, bir Olympos kalmıştı savaştan arta kalan. Bir de göveren
doğa. Yemyeşil, bonkör, çiçekli bir yol.
Seke seke bir ceylan belirdi yamaçtan. Cansız bir hayale dalar gibi uyanmıştım. Yanıma
sokuldu ceylan. Dostluk aramaktaydı, belli. Yağız bir Filistinliydi o. Gözlerinde ateş,
karşımda bir hayal. Cansız bir hayale bakar gibi dalmışım. Filistinli bir gençle İsrailli
bir kızın buluşması gibiydi tablo. Ceylan, ürkekti. Yağızdı. Saç sakal birbirine
karışmış... Gözlerinde bir ateş yangını; dudaklarında çöl kuruluğu vardı.
Titrekti. Belliydi, sevgi dolu yağız bir ceylandı. Duygu zengini. Gönlü varsıl. Ağlamaklı,
ama yürekli. Karşımda oturmuş, titriyordu. Bir ayağı sürekli hareket halinde. Tek
ayak üstünde bekleyen suçlu öğrenciler gibi. Helezon yaya oturtulmuş oyuncak
bebekler olur ya, aynen öyle işte. Vurulmuştu. Özgürlüğe susuzdu. Sevgi dolu.
Utanarak kaçmıştı savaştan, ezikti. Yanı başında, İsrail’den kaçmış bir kadın.
Esmer. Köylü güzeli. Yanakları al al. Simsiyah gözlü. Tenine cımbız değmemiş bir
Ortadoğulu kadın. Bir sufat. Doğal. Makyajsız. Sade. Süzme bir kadın.. Nasıl olursa
öyle işte. Emprime eteği efil efil rüzgarda. Olympos’a sığınmış bir öğrenci
belli. İyi öğrenmiş yaşamı. Öğretmişler enine boyuna. Nasıl olursa öyle... Yaşamı
öğrenmeye gelmiş. Onurlu. Şeref listelerinde bir öğrenci. Kırılgan. Ezilmiş.
Horlanmış, ama başı dik.. Değerlerinden ödün vermeden yaşamış. Acılardan kaçıp,
buraya sığınmış. Yorulmuş. Sıkılmış da sığınmış Olympos’a.
İkisi de yan yana. Dopdolu canlılar. Her ikisi de yaşının baharında. Bu kadar
kalabalığın içinde gözlerime inanamadım Şaşırdım. Hoşuma da gitmedi değil...
Ne mi oldu? Filistin’den kaçıp buraya sığınan ceylan, doğanın ortasında İsrailli
kadına yanaştı. Hem de usulca. Dağ çiçeği gibiydi kadın. Utandı. Kavgadan kaçmıştı.
Kızardı, rengi attı. Korktu. Hayret hem de Olympos’ta. Böylesine ıssız, terkedilmiş
bir sığınakta. Çirkinliklerden kaçıp gelmişti kadın, taa buralara. Temiz bir kadındı.
Ceylan, özgürlüğü için koşmuştu bu diyara. Bir dostluk imzasıydı belki de aralarındaki
bu bakış, kim bilir... Bir barış. Bir özgürlük arayışıydı. Sembolik bir buluşma!
Kız yağmur gözlüydü. Etkilendim. Utandım Olympos’tan. Başımı çevirdim. İkisi
de acemiydi bu mekanda. Ürkek, yalnız ancak. Özgürlük heveslisi iki acemiydiler.
Ceylan seke seke dolaşıyordu Olympos kırlarında. Kadın küçük bir çocuk gibi. Onca
güzelliğin ortasında. Başka bir gören olmuş muydu? İzliyordum. Düştüm ardına
ikisinin de. Belliydi. Aralarında bir çekim vardı.. Anlamak zor değildi. Aralarında
bir kıvılcım vardı. Bundan habersizdi her ikisi de. Ancak olmuştu işte. Yoksa bir
veda buluşması mıydı onların ki? Bir kutlama mıydı? Savaşın bitişine, barışın
gelişine. Kadının ayaklarının arasında dolaşmaya başlamıştı ceylan. Kadın
korkmuştu. Tedirgindi. Utangaçtı. Ürkekti. Az bulunur bir çiftti bu ikili. Sitemli
bakışlarını gördüm sisli gözlerimle. Hadi, dedim içimden, helal olsun ikinize de.
Nasıl istiyorsanız, dostça, arkadaşça... Ya da bilmem ki? Nasıl istiyorsanız... Bir
insan bir ceylan. Dostluk... sevgi... paylaşım... Ne istiyorsanız... Bütün güzellikler...
Elimi başına götürdüm ceylanın. Gözleri umutla ışıldıyordu. Yanı başımızda
ılgıt ılgıt bir nehir akmakta. Elimdeki birkaç papatyayı suya bıraktım. Su kabul
etti, alıp götürdü hediyemi. Dalmıştım nehrin suyuna. Bu tanrısal suda zihnimin yıkandığını
hissediyordum. Düşüncelerim iyice arınmaya başlamıştı. Ceylan susamış... Ben de,
benliğim de susamışız böylesine bir sessizliğe. Diliyle içiyordu suyu ceylan. Kana
kana. Sıcak çöllerden, kızgın savaşlardan, çorak kan meydanlarından kopup gelmişti.
Eteklerimi toplayıp suya indim. Ceylan yalnızdı. Kulaklarını oynatıp gülen gözlerle
bana bakıyordu. Heyecanla. O da nehire girdi, peşim sıra. Bir elim eteğimde, bir elim
ceylanın başında.. Ceylan İsrail’den, ben Filistin’den. İkimiz de fani oyunlardan
kaçıp sığınmıştık Olympos’a. Biz iki mülteci. İlahi bir çağrıyla, aykırı
bir buluşmaydı bu, bu eski yücelikte...
Ateşten ve barut dumanından görmeyen gözlerim açılmıştı. İki sığıntıydık
bir zamanlar. Garip... Ceylan suya kavuşmuş, mutlu. Ben ceylandan daha umutlu. Temiz bir
nefes bulmuştuk nihayet. Kulakları hep dimdik ceylanımın. Gelecek kötülüklere karşı
yanı başımda. Gelin başlı badem ağacı da katıldı bu kutsal törenimize. Bütün
tomurcuklarını açtı. Baharda kar yağdırdı, başımızdan aşağı.
Öteki dünya. İğrenç kokusu halen burnumda. Bizden uzakta o ölüm şehirleri. Madde
savaşına yenik düşmüş, ruhları yutan, kalabalık canavarlar. Ceylanım da yorulmuş
Robin Hood’culuktan. İşte şimdi üç kişi olduk. Bir serçe. Minik serçe. Zıp zıp...
mutlu... Nefesi daralmış savaş kokusundan. Nasıl dayanmış onca uzun yola, hayret...
Avcumun içinde. Bana kendi barışının özlem dolu müziğini dinletmeye gelmiş. İşte
dolmaya başladı ÖZGÜRLÜK ülkesi! Karanlık ülkelerden vizesiz geldik buralara. Uçarak.
Ardımıza bakmadan gelmiştik. Sonra da, bulutsuz gökyüzünde, sürü sürü güvercinler.
Ayaklarında mavi boncuklar. Serçe daha çok ötmeye, ceylan ise dans edip sekmeye başladı.
Olympos’da şenlik var! Fes rengi bir gül açmış, beyaz mineli çiçeklerin içinde.
Mülteciler artmaya başladı. Ağıt yok... Ceylan gülüyordu ve ben de bir elimle eteğimi
tutmuş dans ediyordum. Gökyüzü zifiri aydınlık. Gözlerim kamaşmış bahardan.
Nehir, yatağını aşmış engin bir deniz; ben ise kayadan oyulmuş bir kayık gibiydim
suyun orta yerinde... Serçe avcumun içinde. Ceylan ayaklarıma sarınmış. Güvercinler,
yere inmiş saçlarımla oynuyorlar, ayaklarımın dibinde oradan oraya zıp zıp... Mavi
boncuklarını sökmemi istiyorlar. Biz bizeyiz. Uykulu, bahar kokulu. Bütün mülteciler
gönül rahatlığı ile uykuya dalacağız. Hepimiz olduğumuz yere kıvrılıyoruz. İyi
ki bu postu yanıma almışım sınırdan kaçarken, diyorum. Koyun postu. Yumuşacık.
Ceylanım çekip getiriyor yanıma postu. İlerideki tel örgülerin yanında bırakmıştım.
Postu, ağzıyla bana getirdi, sürükleyerek. Üzerime örttü. Ay dede bizi bekliyordu
artık.
Hepimiz el ele tutuşmuştuk. Gökyüzüne doğru kanatlanıp uçuyorduk. Güvercinler
rehberimiz... Gökyüzünün maviliklerine kavuşmuştuk işte. Cennete doğru, tabelasız
yol almıştık. Kim bilir, belki bu dünyada bulamadıklarımızı birbirimizde bulduğumuz
için sarıldık birbirimize, bir daha, daha sıkı... Utanmadan... doğallıkla... safça...
Sonra gün ağardı, yeniden. Serçeler coşmuştu. Cıvıl cıvıl şakımaya başlamıştı
gün onlarla birlikte. Yaşadıklarımın hayalini söndürdüm, kendimle derin bir gündüz
düşüne daldım....
Nesrin Özyaycı
http://www.nesrinozyayci.com
netyorum.com: (Bu metnin elektronik, basılı veya görsel yayın
organlarında tamamen veya kısmen yayınlanması yazarının yazılı iznine tabidir.
Aksine davranılmaması önemle rica olunur. Alıntı yapılmadan bu sayfaya link
verilmesi için herhangi bir izin gerekmemektedir.) |
|