06.12.2005 Levent Işıklıgöz - netyorum.com / Sayı: 165

KIRMIZININ TOPLUM İÇİNDEKİ YERİ VE ÖNEMİ

"Bilmem neyin toplum içindeki yeri ve önemi" nedendir bilmem ilkokulun bütün yıllarında yazılacak bütün konuların başlığı buydu, ya baska başlık vermemizin sakıncası vardı yada akla gelen daha iyi bir şey olmadığından hep bunu kullanırdık ve haliyle beynimize kazınmıştı bu yapı, onun için hangi konu hakkında yazmak istesem hep bu başlık gelir aklıma, gülümserim... ama o yıllardan kırmızıyı hatırlatan çok fazla bir şey yok beni güldüren, ilk aklıma gelen ilk telefonumuzun rengiydi kırmızı ve nedendir bilmem hep korkardım o telefondan, hep acı haberler gelirdi onunla, her çalışında yüreğim ağzımda dinlerdim konuşulanları, konuşanın yüz ifadesi bana aksederdi ve ilk on saniye nerdeyse nefesimi tutardım herşeyi anlayabilmek için ve tepki gösterebilmek için... ve bir daha hiç kırmızı telefonum olmadı hayatımın hiçbir yerinde ve bundanmıdır bilmem telefonda hep iyi haberler gelmeye başladı ondan sonra...

Kırmızı bir akşam üstüydü evden ilk ayrıldığım gün. Gökyüzü yanıyordu, otobüs terminaline giderken takside izlemiştim güneşin batışını ve AKSAM 6.30 otobüsü ayırmıştı beni çocukluğumdan, hayat daha bir bastırmıştı omuzlarımı ondan sonraki zamanlarda, kolonya kokulu bir otobüste ilk ayrılığı yaşamıştım o zamanki herşeyimden, bilinmeyen bir yere, bilinmeyen bir yöne...

Ve kırmızı koltukları vardı her zaman gittigim berberin, derileri çatlamış yeryer yırtılmıştı, nefret ederdim o koltukta bir yarım saatimi harcayip traşımın bitmesini beklemekten sanki herkes bana bakardı ve istemezdim bir insanın bana o kadar yaklaşmasını sürtünmesini, ama mecburdum. En kısa olanı kestirirdim mümkün olduğunca seyrek gitmek için oraya, hep koyu sohbetler olurdu orda hayata dair, herkes bütün konularda uzmandı, gözlüğünü biraz indirir bana belkide yuzellinci kez ne olmaya karar verip vermedigimi sorardı Yaşar amca ve cevabı beklemeden asker olmamı tembihlerdi, hem parası iyiymiş hemde fiyakalıymış, günler böyle geçip giderdi...

Kırmızı siyah bir kazaktı aldığım ilk doğum günü hediyesi, karışık desenli yün bir kazaktı, yakıştığını söylerlerdi ama yakısmasaydı da giyecektim hep onu her kendimi mutlu hissetmek istediğimde, aynanın önünde giyinmeyi onunla öğrenmiştim, kendime bakar daha bir dik dururdum aynanın karşısında ve ilk orda farkettim hayatın beni yorduğunu, yüzüme düşen ilk hüzünleri orda gördüm hep...

Şimdi kırmızı daha bir anlamlı, sevdiğimin rengi, sevdamın rengi, içimi dolduran ısıtan insanın rengi ve hep öyle kalacak bende, kırmızı artık aşik olmanın rengi, kendini ona vermenin, onda bitip tukenmenin rengi, her tonunda sevebilmenin rengi artık o....

Kırmızı sevdalara...

Levent Işıklıgöz

e-posta: slevents@hotmail.com