21.03.2005 Ebru Türkol - netyorum.com / Sayı: 161

ACININ İZİNDE

Acıyı derinliklerimde, hücrelerimde en çok hissettiğim zamanlar kendimle baş başa kaldığımdaydı. Sanki tüm vücudum korkutucu bir şekilde geriliyor, gözlerim yerinden oynayana dek ağlamak istiyordum.

Yutkunuyordum; sürekli hayır, hayır sen bu kadar güçsüz olamazsın diye haykırıyordu benliğim.

Çaresiz bir tükeniş kaplıyordu her yanımı. Ellerim, kollarım, ayaklarım kalın halatlarla bağlanmıştı sanki demir kazıklara. Yapmak istediğim hiç bir şeyi yapamayacak kadar güçsüzleşmişti bedenim. Ayağa kalkmak istesem bacaklarımın beni taşımayacağını düşünüyordum.

Beynimin içinde binlerce kurt oluşmuş sanki sinir hücrelerimi tahrip ediyorlardı.

Öylesine tarifsiz bir acı çekiyordum ki sanki hiç gün doğmayacaktı yeniden benim için. Doğsa da ne fark eder diye düşünüyordum. Ölsem, yok olsam ve şu acıdan kurtulsam yalnızca.

Ama hayata inancım ve bağlılığım öylesine güçlüydü ki bir türlü çekip alamıyordu ölüm düşünceleri beni… Kalbimin mini minnacık bir köşesine yerleşmiş o “Her Şey Güzel Olacak!” umudu tutuyordu beni ayakta. Bir yandan da yaşamış olduğum her şeyde benim payımın da olduğunu biliyorum.

Kızgınlık ve kırgınlığımın asıl nedeni buydu aslında. Nasıl olabilirdi, ben nasıl bu kadar güçsüz düşebilir ve yanılabilirim diyordum.

Öfkem kendimeydi…

Bunu düşündükçe çözülmeye başlıyordum;

Çözülmeye başladıkça kendimi tekrar affetmeye;

Affettikçe kendimi yaşama yeniden dönmeye;

Döndükçe yaşama yine sevmeye kendimi;

Sevdikçe kendimi daha da bir güçlenmeye;

Güçlendikçe; gülmeye, öğrenmeye;

Öğrendikçe balıklama dalmaya hayata yeniden…

Yeniden…

Ebru Türkol
e-posta: ebrutrr@mynet.com

netyorum.com: (Bu metnin elektronik, basılı veya görsel yayın organlarında tamamen veya kısmen yayınlanması yazarının yazılı iznine tabidir. Aksine davranılmaması önemle rica olunur. Alıntı yapılmadan bu sayfaya link verilmesi için herhangi bir izin gerekmemektedir.)