Küçükken bir an önce büyümek
En büyük hayalimdi...
Yaşımı hep birkaç yaş büyük söylerdim
Yaşını küçük söyleyenleri de eleştirirdim
Yanılmışım
Şimdi yaş günlerimde, çok büyüdüğümü düşünerek
Kendimi eleştiriyorum.

Büyümenin en güzel zamanı yaş küçükkenmiş meğer!
İçinde ne hedefler, ne hayaller, tertemiz sevgiler
Mutluluğum daimi imiş meğer,
Büyüyünce büyümek
Aynaya baktığımda biraz acı verse de bu günler,
Varolan sevgi, iyilik ve güzellik
Geçen yıllarla olgunluğa dönüştüğünde
Yaşamın tadını daha iyi anlıyor,
Kısacık zamana ne çok şey sığdırıyor aceleyle insan...
Mutluluk yüzeyde imiş
Derinlerde aramamak gerekirmiş meğer
Yanılmışım

Küçükken ailece gezmeye gitmekten hiç hoşlanmazdım
Hep arkadaşlarımla vakit geçirmek istemem
Annemi, Babamı kırardı bazen.
Şimdi ailem her şeyim
Birlik ve beraberliğin ve sevginin en güzeli, en temizi...
Bir gün kaybedeceğinizi bile bile
Ve kaybetmeme rağmen
Alışamadım.
Hala kaybetmekten çok korkuyorum .
Sevdiklerimi alma Tanrım!
Onları çok özlüyorum.
Sevgi böyle bir şey işte... Hep imkansızı ister,
Sonu hep yanılgı...

Yaşın gereği,
Ya da ben biraz isyankardım...
Ailemle ters düştüğümde, tartışırdım
Hiçbir zaman aynı fikirde olamayacağımızı düşünürdüm
Annemin dudaklarından bazen acı sözler dökülür
Bazen de farklı bir gülümseme oluşurdu
Onları anlamaya başladığımda,
Fikirlerimiz uyuştuğunda
Bir de baktım ki
Benimle de tartışanlar, restleşenler varmış
Şimdi ben de gülümsüyorum...
Alıştırmıyorum dudaklarımı acı sözlere
Sonra alıştıklarımdan kopuyorum...
Büyük konuşmamak lazım, yanılabiliyor insan...

Göz yaşlarım en çok aşkta yanıldığım zaman aktı zannettim
Ama göz yaşlarım her şeye akıyor artık,
Demekki zaman geçtikçe, yük arttıkça
Ne taşıdığını, yaşamın ne kadar kısa olduğunu farkettikçe
Gözyaşlarını tutamıyor insan.
Beklemediği, ihtimal vermediği bir anda
Ölümle tanışıveriyor...
Sevdiklerimi aldı...
Tanışma ve terk ediliş mecburiyettendi...
Mecburiyetleri yaşamayı hiç sevmiyorum.
Hiç tanışmayacağımı düşünmüştüm,
Yanılmışım, tanıştım.

Aşk acısı çektiğim günlerde şiirler yazdım
Elim sözlerime yetişemiyordu,
Duygularımı taşırdım,
Galiba kendimle dertleşiyordum
Aşk acısı acemi şair yaratır diye boşuna dememişler
Şimdi ellerim kalbimin sesini bekliyor...
Söylenemeyen sözler yine kalbime yazılıyor
Babaannemin dediği gibi;
Boğaz ağrısına adaçayı
Kalp ağrısına zaman iyi geliyor.
Keşke adaçayı iyi gelse diyesim geliyor, ama yine olmuyor
Adaçayı içerken de hiç gidemediğim Ada aklıma geliyor
Zaman ne yapsın
Aşkı her şey hatırlatıyor...
Yanılmak bile yetmiyor
İnsanın içinden yıkılana kadar yanılmak geliyor.

Mantığımı en çok aşık olduğum zaman kullanmaya çalıştım
Bir kez bile başaramadım,
Mantık modunda olduğum günlerde de duygularımı harcadım
Yine olmadı,
Anladımki İkisi bir bütünmüş,
Ben bir bütün olmayı beceremedim.
Maceraları risksiz yaşamanın yollarını arıyormuşum meğer
Oysa macera risk demekmiş
Göze almak gerekirmiş
Korkakmışım
Korkmadan neleri göze almıştım oysa
Ama susmayı tercih ettim.
Aşk bir maceraymış, öyle söylediler
Öğrenemedim
Aşkta başarısızlık benim
Maceraysa ! aşkı böyle sevenlerin olsun.

Özgür sevgileri sevdim,

Ruhumu, duygularımı, aklımı zincirlere teslim etmedim
Yüreğim hapishane değil
Duygularım hep özgür olmak istedi...
Özgürlüğe isyan edenlere İsyanım
Hiç kimseye benimsin demedim,
Sevgiyi tutsak etmek bana göre değil
Özgür sevgileri sevdim.
Sevgiye inanılsın, güvenilsin isterim
Sevgi esen rüzgarlara bırakılsın
Uzaklara gitsin
İsterse sonsuzluğa kadar
Sevgiyi bulana kadar
Kaybetmeyi göze alana kadar
Cesareti, güveni bulana kadar.
Ya da geri dönene kadar....
Sevgi özgür olsun isterim.
Yine yanılmış olabilirim...
Ama bütün yanılgıları ile hayat Ben’im.
Çünkü hayata aitim.  

Daruma - 15.5.2003
e-posta: daruma@netyorum.com