12.02.2004 Ahmet Yapar - netyorum.com / Sayı: 153

DAHA GİDECEK ÇOK YOLUMUZ VAR

Ellerimde biriktirdiğim güneşleri getirdim sana. Aç özlemlerini bana... Bak bir ömür seni bekliyor... Nerelerdesin!

Kara bir günah gibi yapıştı yakama istemediğim yarınlar. Sağa dönsem yalncı karalar, sola baksam en kara sevaplar... Bir bilinmezliğin içinde yok olurken ömrüm sen çıktın karşıma. Söyle neredesin...
En korkunç ölümlerden geçti bu beden, en sevimsiz yarınları gördü... Bugününü yaşarken dününü düşünde bu can... Ben herkes gibi geçmnişimi yaşıyorum. Her saniye benim için geçiyor, her dakika benim için. Ey can! Bu beden senin, nerelerdesin!

En yalnız günümdür yarınım. Bir Pazar sabahı tanıştım en büyük korkumla... Kalktım... Yoktun.

KADIN --- Yaşanmışlığın en ötesinde kaldırımların yağmurla tanışmasına tanık olmuştuk. En sade günlerimde bile yağmurlar vardı penceremde. Hiç bir sokaklarımı ıslatmadı damlalar, taki o hain rüzgarlar, fırtınalar çıkana kadar yaşamımda. Bilebilirdim aslında doğacak güneşin ne zaman doğacağını. Hangi günün, hangi güne ait olduğunu. Kara kaplı yalanlarımla yatağımdan kalktığım günlerimi nasıl unutabilirdim. Kurtar beni bu çelişkilerden... Ne olur!

...

Ey özlemlerim nerdesiniz? Bir yağmurun çilesine tanık olduk aslında ömrümüz. Ne yarınlarımız bizim ne geçmişlerimiz. Ne sen beni seviyorsun ne ben kandimi... Asıl sen nerdesin geleceğim. Bak ben burdayım.

KADIN --- Bilmiyorum... Bilemiyorum. Aslında biz yenilemiyoruz kendimizi. Geçmişimiz bizim olsun. Bir pazar günü kendimle tartıştım ve attım kendimi yağmurlu günün birinde sokaklara. Oturdum ıslak bir banka, başımı kaldırdım göğe ve yağmurların nerden geldiğini anlamaya çalıştım. Yalnızdı sokaklar, ıslaktı şehir. Arkamda sanmıştım seni... kalktım büyük bir yanılgıydı gördüklerim. Ne sen vardın nede başka biri. Tek hissettiğim şey üşüyordum. Başka bir şey değildi. Nasıl oldu bilmiyorum. Bunları niye yaşıyorum onuda bilmiyorum. En berbat zamanımda terk edip gittin beni uzaklara. Söylesene mutlu musun oralarda?
Yağmurların yağdığı yere baktım. Ağlıyordu gökyüzü, aslında ağlayan sendin biliyorum. Ayrılışın, ayrılışımız böyle olmamalıydı. Sen çok büyük bir yanlışın içine attın kendini. Beni burda tek başıma bıraktın...

Ölümünde de haksızdın, yaşamında olduğun gibi. Haksızlığını o kadar çok arıyorum ki!

Bir Pazar tanıştım yalnızlığınla. Şehir ağlıyordu yokluğuna... Ben penceremde tanıktım olanlara...

Penceremdeydi geçmişin... Ben... Şehir ağladık... Her ikimizde olabildiğince yalnız ve kimsesizdik.

Ey katledilmiş yarınım, nerelerdesin.

...

Uykumdan uyandığım bir vakit gördüm seni... Ağzından çıkan tek sözü hatırlıyorum sadece:

Daha Gidecek Çok Yolumuz Var!

Gördüklerimiz rüyadan başka bir şey değil. Yaşadıklarımız gibi.

Ahmet Yapar
e-posta: genc_ahmet20@mynet.com

netyorum.com: (Bu metnin elektronik, basılı veya görsel yayın organlarında tamamen veya kısmen yayınlanması yazarının yazılı iznine tabidir. Aksine davranılmaması önemle rica olunur. Alıntı yapılmadan bu sayfaya link verilmesi için herhangi bir izin gerekmemektedir.)