Dalları dağınık selvi ağacının altındaki boş banka oturdum, niyetim okumaktı....

Kaşlarım çatık, hayata küskündüm. Çünkü dünya beni üzmeye niyetliydi.... Sanki tüm bunlar günü mahvetmeye yetmezmiş gibi bir küçük çocuk çıkageldi. Başı öne eğik önümde durdu... Ve heyecan içinde “Bak ben ne buldum?” dedi...

Elinde zavallı bir çiçek duruyordu. Yaprakları susuzluk ve ışıksızlıktan solgun...

Çiçeği almamı istiyordu ki bir an önce oyununa dönsün...

Yapmacık bir şekilde gülümsedim ve yana doğru kaydım. Oysa uzaklaşacağına yanıma oturdu. Çiçeği burnuna götürüp kokladı ve abartılı bir şaşkınlıkla: “Çok güzel kokuyor ve çok da güzel... Ben onun için bunu size kopardım” dedi

Bana uzattığı bitki ölüyordu ya da ölmüştü. Ne parlak bir turuncu, sarı ne de kırmızıydı. Ama onu almazsam çekip gitmeyecekti...

Elimi almak için uzattım ve dedim ki: “Tam istediğim gibi”.

Ama o ne yaptı?

Çiçeği bana vereceğine, havaya uzattı...

İşte o an anladım ki; çiçek veren bu çocuk: bir KÖRDÜ...

Sesim titriyordu, gözyaşım güneşte parlıyordu. Ona “En güzel çiçeği” bana verdiği için teşekkür ettim.

“Bir şey değil” dedi... Tekrar oynamaya koşarken, günümü nasıl altüst ettiğini bilmeden!!!

Orada durdum ve o ağacın altındaki o çaresiz kadını nasıl gördüğünü düşündüm... O umutsuz, kötü durumumu nasıl bilmişti? Belki de yüreğiydi, gerçeklerle kutsanmıştı... Kör bir çocuğun gözlerinden görebilmiştim en sonunda, suçun dünyada değil bende olduğunu. Tüm zamanlar boyunca KÖR olan bendim...

Şimdi artık yaşamdaki güzellikleri görmek ve her saniye için teşekkür etmek, yapmam gerekendi...

O solmuş çiçeği alıp burnuma götürdüm ve nefis kokusuyla içimi doldurdum...

Baktım çocuk elinde başka ölü bir çiçekle yaşlı bir adamın yaşamını değiştirmek için gitmekte...

Cherly Costello Forsey

çeviren: Doğugül Kan
e-posta: gul_kan@hotmail.com