Gecenin karanlığında giriyorum
Tanımadığım bu şehre
Tek tük yanan ölgün ışıklar,
Havanın yoğun ayazı
Ve bir sis karşılıyor çocuk benliğimi.

Korkuyorum,
Bir ürperti kaplıyor içimi
Yalnızlığın ne demek olduğunu
İlk o zaman anlıyorum
Sessizce ağlıyorum...

Yoğun kalabalığında bu şehrin
Koşuşturuyorum ben de herkes gibi
Otobüsün kapısından giriyorum
Hiç tanımadığım yüzler
Ve yine o çocuk gibi ürperiyorum...

Alışamadığım bu şehirde
Yalnızlık bir polis,
Ben bir suçlu,
Kaçıyorum...
Her yerde yakalıyor beni....

Neden ben?
Diye soruyorum.
En uygun adaymışım sözüm ona
İnandırmaya çalışıyor beni
Yalnızlığın sevgisizlik olduğuna....

Biliyorum ama;
Alışmaya çalışıyorum senelerdir
Bir de bu şehir
Boğuyor beni egsoz dumanlarıyla...

Uzanıp gözyaşlarımı siliyorum
İçimdeki çocuğun
Bir an durup bana bakıyor
Kızıyor ve tekrar ağlıyor...

Anlıyorum ki ;
Sorun tepeden tırnağa
İz iz, parça parça....
Yalnızlık sevgisizlik mi aslında?
Bunu nasıl anlatabilirim içimdeki çocuğa?...

Ebru Türkol
e-posta: ebrutrr@mynet.com