Yaz, fazla şımartılmıştır, fazla havalı.
Bedenlerin kusurlarını göstermeye
zorlayıp yorar insanı.
Bedenlerin mevsimidir yaz;
yani sükseli bir kimse değilsen bitiktir işin.
Süklüm püklümsündür bütün mevsim.

Bahar, tehlikelidir.
İnsana olmayacak işler yaptırdığı gibi
çabucak kaçtığı için
suçu hiçbir zaman ispatlanamamıştır.
Tekin değildir yani.

Sonbahar, başlangıç ve sondur.
Niyeyse hep bir şeye karar vermelisindir sonbaharda.
Bu yüzden durup denize,
denizsiz yerlerde göğe
bakılmalıdır hep.
"Yağmur yağınca deniz çoğalır mı?" diye sormalıdır.

Niyeyse...

Mevsimlerin en merhametlisidir kış.
Evin mevsimi; sarılmanın, sarınmanın, sarmalanmanın.
Sıcak çayların, derin sohbetlerin,
efkarlıca içmelerin mevsimi...
Karşılaşmaların değil "buluşmaların" mevsimi...
Sıcak olan herşeye doğru neşeyle yönelmenin,
böylece hep beraber ılımanın,
yaşamın çamursu halini uzun uzun düşünmenin
mevsimi...

Atkılar ve şapkalar yüzünden dağılmış saçlarımızla
bizi güzel bulacak birileri olacak mı bu kış?
Yatak 36.7 derece olacak mı girdiğimizde?
Yoksa boynunu kendine yaslayan kuğular gibi mi
olacağız bu kış da?

Öyle işte... Mevsimlerin en ince fikirlisidir kış.

İYİ KIŞLAR!... 

Not: Sayın Gülin Güven'e teşekkür ederiz.