Kapattık kapılarımızı dostlarımıza, 
Mesafeler koyduk araya, 
Bir merhaba demek için, girmeleri gerekti sıraya... 
Bize çok ihtiyaçları olduğu an meşgulduk, 
Not bıraksınlardı, sonra arardık, başka zaman.... 
Sınavdan en iyi notu aldıklarında, gözlerindeki pırıltıyı göremedik, 
Bir küçücük armağan veremedik. 
Canları yandığında, bize koşamadılar nefes nefese, 
Ne kadar hasrettiler bir dost sese! 
Görüşürüz; ya salı, ya çarşamba günü, 
Diye diye kaçırdık nişanı, düğünü, 
Paylaşamadık o en coşkulu anlarını, seveceğimiz yanlarını. 
Hayat denen suyun akışında, birlikte çağlayamadık, 
Ölümlerini bile geç duyduk da vaktinde ağlayamadık.... 
Bu hikaye hem acı hem uzun, 
Selam vermeden geçiyoruz artık yanından komşumuzun. 
Bahanelerle etrafımızı sardık 
Oysa biz, birbirimiz için vardık. 
Adına huzur dedik, iş dedik, 
Can cana olmaktan vazgeçtik, 
Yalnızlığı seçtik. 
Herkes bir yalana kandı. 
Ne olursa olsun sebep, aslında Kapılar hep, 
Kendi üstümüze kapandı! 

Dr. Ümit Kilislioğlu Özger

Not: Sayın Selçuk Soyer'e teşekkür ederiz.