Kış bitti mevsim ilkbahar.
Acılara bir numara küçük gelen bedenimi atsam denize,
Beni kim arar ya da kim sorar ?

Uzak diyarların evsiz barksız ela gözlü dilberi…
Tütünüm bitti, sinirim gitti.
Evrim geçirip değiştim, normalleştim ve birazcıkta formalleştim ,
Dön artık geri.

Kış bitti mevsim ilkbahar.
Yüzün siyah bir mermer gibi aksa caddeye , 
Beni kim arar yaramı kim sarar.

Kalabalık şehirlerin akşamında uyanır hüzün…
Vurur kendini taşra yollarına.
Bense seni düşünür numarası yaparım ;
Üzerinde martıların uçuştuğu Marmara Denizi’ne.
Gülünmemiş esprilerim infilak eder dilimin ucunda…
Anlatamam derdimi; öznesi gizli, çatısı bozuk kuralsız cümlelerle.
Anlatamam…
Kalbin düştü bir kere kalbimin içine , 
Ne yapsam da kalbini kalbimden söküp atamam.

Kış bitti mevsim ilkbahar.
Aşkımın katili olarak manşet olsam gazetelerde ,
Beni kim arar ya da bana kim ağlar.

Gurbet akşamlarının ezgisi kanatır içimdeki yarayı…
Nihavend bir keman ağlaşır gecenin öteki ucunda.

Bense seni ararım ;
İstanbul’un zift kokulu asfalt yollarından
Harran’ın buğday kokulu kollarına dek.
Ararım…
Seni bulacağımdan değil, ayaklarımı boşa yorarım.

Kış bitti mevsim ilkbahar.

Karbon kağıdı ile güneşin ortak eseri uzayan günler;
Monotonluktan örülmüş siyah elbiseler dikiyorlar.
Ve zamanın en sadık esiri Haşim’in akşamları
Toprak kokulu yüreklere yalnızlık ekiyorlar.

Sense, ela gözlerinin suretini bırakıp ela olmayan gözlerimin ortasına 
İstanbul’dan kaçarsın.
Kaçarsın da…
Bana benzemeyen onca insan arasında acep neler yaparsın?

Kış bitti.
Kış başıboş kalmış acıları gönlüme itti.

 Recep Akova - Kütahya 17.3.1999