A be
küçüğüm!
   bilir-mi-ki
        Şarkı söylemesini
Bilseydi
    söylerdi
        her hal
                  en incesinden
Bağıra
        bağıra
               seni çağıra
        tüm
              haylazlığıyla

Diyene kadar
‘Yak gözlerinin fenerini’
Desene!
    Ne zaman
        Nasıl
Işıldar
gözlerinin sesi

Hani kolay değildir
Günde üç öğün
elde-avuçta olmadan
çalmadan
        dilenmeden
ama kandırarak kendini
       Umudu
          Beslemek

Zor iş be-Zor iş
                                  Benimkisi
     Diyeceğim odur ki
            yine-yeniden
                  yeni-yineden
                          hemi
                    daha
            niceden ince hisseden,
Nazım’sa hisseden
‘Saman sarısı’nı yürekten,
Almış yarasını en derinden
ve daha
         düşmeden
ve daha
         duymadan
ve daha daha
         sarılmadan
                       düşteki bakır saçlısına

Eksiğimdir,
                       olursa
                             eğer bir gün
Elma
 alacağım-yarım-
               en yarısından,
                       en iri-yarısından-
Ayva
   Nar
      Bir de
çok sevdiğim Kirazdan

Ama
Ne
 onun mevsimi
      ne de benim

     mevsim dönmekte
     kısala
         kısala
             kısala
                 kara kışa

Siparişini
           Verdim
                    meyhanedeki arkadaşlara, dedim
       Hastalık
           Riyalık
                   Kahpelik olmayacakmış
Başladı
            peş
               peşe
                      dökülmeye
inci çiçeklerim
    okudukça karıştı
          gözüm sesine sesin gözlerime
Ayıp değil ya, dedim ya

KÜÇÜĞÜM!

 Bekir Necati
e-posta: bekirnecati2003@yahoo.com