Ben, büyümekte olan bir genç kızken, annem; hep bana evlendikten sonra çocuklarıma yapmam gerekenleri anlatırdı. Ben de beş ya da altı çocuğum olsun isterdim.

Jim'le evlenince hemen hamile kaldım ve çok heyecanlandım. Ama bir süre sonra kanama başladı ve yatmak zorunda kaldım; buna rağmen bebeği kaybettim.

14 ay yas tuttum. Bebeğimi kaybetmenin bana verdiği üzüntüyü üzerimden bir türlü atamıyordum. Derken bir gün kendimi toparlamam gerektiğine karar verdim ve eşimle tekrar hamile kalmamı ummaya başladık. Hamile kalmak için çabalarımız hep hayal kırıklığı ile sonuçlanıyordu. Altı yıl boyunca arkadaşlarımızın aileleri büyürken; bazılarının beş çocuğu bile olmuşken ben bir türlü hamile kalamıyordum. Ve içimdeki boşluğu Jim de dolduramıyordu.

Bir gece telefon çaldı. Jim'in sınıf arkadaşlarından biri ve eşi bizi aradılar. Biz Montana'daydık onlarsa Lousiana'da. Üç çocukları vardı ve dördüncüyü bekliyorlardı. Bu hamileliğe bizi düşünerek karar vermişlerdi.

Kocası Jim 'le aynı şirketin Lousiana şubesinde görevliydi ve bizim bebek sorunumuzu biliyorlardı. Bebeği ister miydik?

"Evet, de" dedim. Teklifi bir süre düşündük ve kabul ettik.

Beth'in doğum yapacağı günden beş gün öncesine uçak biletimi ayırttım, doğumda orada olmak istiyordum. Ama ben yola çıkmadan üç gün önce Beth aradı ve doğum odasında olduğunu söyledi. Sonra aynı gün sabah saat 5' te Jamille'nin doğduğunu bize müjdeledi. Ben de hemen o gün oraya uçtum.

New Orleans'a vardığımda beni aile dostlarından biri karşıladı çünkü Beth'in kocası bir konferans için şehir dışındaydı.

Ertesi sabah hastaneye gittim. Jamille 24 saatlik olmuştu. Beth'e onunla uyumasını söylemiştim.

Hastanede Beth'in odasına girdiğimde, bebeği aldı ve bana verdi. Hemen birbirimize bağlanıverdik.

Bütün gün Jamille'yi kucağımda tuttum, mamasını verdim ve altını değiştirdim.

Birkaç gün onların ailesiyle kaldım sonra Jamille ile eve döndük.

Ertesi gün onu bir çocuk doktoruna götürdüm. Doktor onun aldığı kiloya şaşırdı.

Eve gelip Beth'i aradım. Benim telefonum onu çok etkiledi çünkü artık onu aramayacağımı düşünmüştü. Ama bağlantımızı hiç koparmadık. Jamille, onların en büyük çocuklarıyla aynı gün doğmuştu. Her yıl birbirlerine armağanlar verdiler.

Şimdi çok yakın yerlerde yaşıyoruz. Hatta bir yıl Beth ve ben birlikte bir yolculuğa bile çıktık.

Jamille şimdi 13 yaşında ve onu çok seviyoruz. Onsuz bir yaşam düşünemiyorum. Jim ve ben, Jamille'ye hayatımıza renk kattığı için; Beth ve ailesine de bir başka çifte böylesine değerli bir armağan verdikleri için çok müteşekkiriz.

Lucy Borer

çeviren: Doğugül Kan
e-posta: gul_kan@hotmail.com