| Önsöz | Arama | Üyelik | Sohbet | Alış-Veriş | www.netyorum.com   
Ajanda
Seçtiklerimiz
Arşiv
Yazarlar
Yorumlar

Bölümler

Köşe Yazıları
Teknoloji
Sanat
Soru & Cevap
Dostluk & Sevgi
Eğlence
Geçmiş Zaman Olur ki

Konular

Sinema
Müzik
Kitap
Sözler
Oyunlar
Ürünler
Mekan
 
 
Reklam Fiyatları

İzleyici Mesajları

Elektronik posta :
bilgi@netyorum.com

 
 
Bu sayfayı arkadaşınıza göndermek için tıklayın.

 
 
Açılış sayfası yapmak için tıklayın.

Sık kullanılanlar listesine eklemek için tıklayın.

 

Eski Sayıları


ANAHTAR
 

Yıllarca önce, Kolorado'da ekonomik krizin olduğu dönemlerdi. İşimi kaybetmiştim ve yeni bir iş bulamamıştım. Üstelik işsizlik paramı da alamıyordum.

Başka bir gelirim olmadığı için, kiramı da ödeyemez haldeydim. En sonunda yedi yaşımdaki kızımla birlikte yaşadığımız evden çıkmak zorunda kaldık.

Bize gerekmeyen eşyalarımızı sattık ve o paraya ancak karnımızı doyurabiliyorduk. Arabada yaşamaya başlamıştık.

Benzin istasyonlarında yıkanıyorduk. Henüz kar yağmamıştı ama geceleri epeyce serin oluyordu.

Kızımı bir okula yerleştirmiş, bir sürü de iş başvurusu yapmıştım. Arayanlar için ise bir arkadaşımın çalıştığı iş yerinin telefon numarasını vermiştim. Çok utandığım için arkadaşıma arabada yaşadığımı söyleyememiş, sadece telefonum kesildi demiştim.

İki hafta kadar sonra bir iş bulmuşum.

Telefonunu kullandığım arkadaşımla konuşmak için, çalıştığı video dükkanına gittim. Çok yorgun göründüğümü söyledi; gözlerimin altındaki torbalara bakarak... Ve ne olup bittiğini sordu.

O zaman, ona gerçekleri anlatmak zorunda kaldım ve en erken iki hafta sonra bir ev kiralayacak kadar param olabileceğini söyledim. Koridorun diğer tarafında, bizi dinleyen bir adamın varlığından haberim yoktu.

Hikayem bitince yanıma geldi ve avucuma bir anahtar koydu. Daha büyük bir daireye taşındığını ama boşalttığı dairenin kirasını ay sonuna dek ödediğini belirtti. Dairede hiç mobilya olmadığı için özür diledi ama elektriğin ay sonuna kadar kesilmeyeceğini söyledi. Sonra da evin adresini verdi.

Gözyaşlarımı tutamayarak ağlamaya başladım. Ayaklarımın üstünde durmaya başladığım zaman o kira borcumu ödeyeceğimi belirttim. Endişe etmememi ve daire boş olduğu için kullanmamda bir sakınca olmadığını söyledi.

Genç adamın adını almamıştım. O da benimkini almamıştı. Asıl olan; nasıl bir insan olduğumu bile bilmeden, bana güvenip o daireyi kullanmam için bana izin vermiş olmasıydı.

Üç hafta orada kaldık ve kendimizi toparladık.

Yaşantım boyunca, yardıma ihtiyacı olan insanlara yardım ettim. Bu genç adamın bize yaptığını ise kelimelerle anlatmak olanaksızdı.
 

internet'ten çeviren: Doğugül Kan
e-posta: gul_kan@hotmail.com

 

 

Yorum Ekle Yorumları Listele
131. Sayı önceki yazı 131. Sayı sonraki yazı
Dostluk ve Sevgi Önceki Yazı Dostluk ve Sevgi Sonraki Yazı
Her hakkı saklıdır. All rights reserved. netyorum.com © 2000-2005 İstanbul-Türkiye