Ölüm kustu silahlar
Bir çocuk oturmuş, annesinin cesedi başında ağlar,
Kiminin kolu kopmuş, kiminin bacağı
Bağırıyor bir ihtiyar "Savaş kötü, savaş acı!"
Hırs bürümüş gözleri,
Mermi gibi harcanıyor insanlar.
Ele ne geçecek sanki?
Hep kin...
Hep gözyaşı...
Kırlangıçlar uçmuyor artık gökyüzünde
Soluk renkli tüm yüzler.
Daha onbeşinde yok ki şu çocuk 
Boyunca bir silah koşuyor meydanda
Ne umut var gelecekten, ne şen kahkahalar
Zaman unutulmuş gitmiş 
Tek savaşmak kalmış geriye.
Ne için bilmeden, belki de bir hiç uğruna
Ölesiye bir mücadele.
Hani mutluluk nerede?
Kaybolmuş gitmiş, toz duman içinde
Savaş, kan, acı, gözyaşı 
Farklı kelimeler de olsa
Burada olmuş işte eşanlamlı... 

Ebru Türkol